Gdy zachcianka staje się wyzwaniem

Do niedawna włóczki interesowały mnie wyłącznie pod kątem wykorzystania ich w koronkach klockowych, a tymczasem w październiku miną dwa lata, gdy zaczęłam rozważać sięgnięcie do szuflady z drutami. Od tego czasu wiele się zmieniło w moim robótkowym świecie, a gdy zobaczyłam ten wpis i obejrzałam podlinkowane w nim książki, to zamarzył mi się taki szal z cienkiej włóczki. 

Nie bardzo widziałam jednak możliwość kupienia tej włóczki, bo zakup pojedynczego motka jest wysoce nieopłacalny. Postanowiłam, że wydziergam go z wełenki 1400 m w 100 g i nawet takowy zaczęłam.

Jednak, nadarzyła się okazja wspólnego zakupu magicznych motków i tym sposobem stałam się posiadaczką bodaj najcieńszej wełenki na świecie.Jest naprawdę bardzo, bardzo cienka, cieńsza, niż widzicie ją na ekranie. Trochę boję się za nią zabrać, zresztą na razie nie ma takiej potrzeby, ani takich planów, ponieważ najpierw muszę dokończyć bieżące robótki, a jest ich całkiem nie mało. Swój pierwszy orenburski szal wydziergam z włóczki jak pierwsza z prawej, tylko nie w białym, a w stalowym kolorze. Mam już rozpoczętą robótkę. Dzierganie z tak cienkiej wełny jest dużym wyzwaniem i wymaga pracy w skupieniu, dlatego też trudno mi jest sobie wyobrazić po sięgnięcie po tą maksymalną cieniznę.

Zaczęty szal i tak leży odłogiem, gdyż ostatnio najwięcej czasu poświęcam dzierganiu swetra, który ma mieć trochę sportowy fason. Dziergam podwójną nitką. Robi się dość sprawnie i bezproblemowo, ale 240 oczek w obwodzie sprawia, że nie przybywa zbyt szybko. Liczę jednak, że zdążę przed pierwszym śniegiem. Nie mam wprawy w robieniu odzieży, ale bardzo chętnie noszę wydzierganą wiosną kamizelkę i ta praca zachęciła mnie do dalszych prób odzieżowych.